Grupa farmakologiczna - Antykoagulanty

Leki z podgrup są wykluczone. Włączyć

Opis

Antykoagulanty ogólnie hamują pojawianie się włókien fibryny; zapobiegają tworzeniu się skrzeplin, pomagają zatrzymać wzrost już powstałych skrzeplin, wzmacniają działanie na skrzepliny endogennych enzymów fibrynolitycznych.

Antykoagulanty dzielą się na 2 grupy: a) bezpośrednie antykoagulanty - szybko działające (heparyna sodowa, nadroparyna wapniowa, enoksaparyna sodowa itp.), Skuteczne in vitro i in vivo; b) pośrednie antykoagulanty (antagoniści witaminy K) - długo działające (warfaryna, fenindion, acenokumarol itp.), działają tylko in vivo i po okresie utajenia.

Antykoagulacyjne działanie heparyny wiąże się z bezpośrednim działaniem na układ krzepnięcia krwi w wyniku tworzenia się kompleksów z wieloma czynnikami hemokoagulacji i objawia się hamowaniem I, II i III faz krzepnięcia. Sama heparyna jest aktywowana tylko w obecności antytrombiny III.

Pośrednie antykoagulanty - pochodne oksykumaryny, indandionu, konkurencyjnie hamują reduktazę witaminy K, hamując w ten sposób aktywację tej ostatniej w organizmie i zatrzymują syntezę czynników hemostazy osoczowej zależnych od witaminy K - II, VII, IX, X.

Lista leków przeciwzakrzepowych, mechanizm działania oraz przeciwwskazania i skutki uboczne

Antykoagulanty to grupa farmaceutyków wpływających na krzepliwość krwi: gwałtownie spada, zmieniają się właściwości reologiczne tkanki, staje się płynny i łatwiej przechodzi przez naczynia, ale ryzyko niekontrolowanych procesów jest znacznie zwiększone. Przede wszystkim krwawienie.

Leki tego typu są znacznie silniejsze niż leki przeciwpłytkowe, do których są podobne. Surowo zabrania się przyjmowania takich leków bez powołania specjalisty leczącego. Wymagane jest sterowanie dynamiczne, ciągłe monitorowanie.

Mimo całego niebezpieczeństwa, ze względu na niekwestionowaną skuteczność, w większości przypadków konieczne jest stosowanie tego typu leków. W jakich sytuacjach i co musisz wiedzieć?

Klasyfikacja i mechanizm działania

Podział przeprowadzany jest ze względu na charakter działania, aktywność farmakologiczną i sposób w jaki lek wpływa na organizm pacjenta.

Klasyfikacja antykoagulantów jest raczej słaba, istnieją dwa główne typy: działanie bezpośrednie i pośrednie. Ale obejmują one więcej niż tylko potrzeby terapeutyczne we wszystkich przypadkach klinicznych..

Bezpośredni

W sercu koagulacji (procesu krzepnięcia krwi) w normalnych warunkach działa grupa określonych substancji. Zapewniają agregację ukształtowanych komórek, szybkie zamknięcie rany lub odcinka naczynia zniszczonego pod wpływem czynnika mechanicznego lub innego.

Głównym związkiem tego typu jest trombina. Bezpośrednio działające leki przeciwzakrzepowe wpływają na jego działanie, przy czym stężenie składnika pozostaje na tym samym poziomie.

Trombina jest nadal wytwarzana i wykrywana podczas badania krwi. Ale przestaje działać, co jest podstawą pracy bezpośrednich antykoagulantów.

Leki tego typu są uważane za złoty standard w leczeniu doraźnym. Jednak ze względu na agresywne działanie farmakologiczne, stosowanie tej podgrupy leków jest zdecydowanie odradzane ze względu na długi czas trwania kursu terapeutycznego..

Leki są szybko metabolizowane, przetwarzane i wydalane. Korzystny efekt nie trwa długo, skutki uboczne są poważne, aż do masywnego krwawienia.

Dlatego bez nadzoru hematologa takich leków nie można stosować..

Pośredni

Ta podgrupa farmaceutyków ma złożony mechanizm działania ze względu na możliwości składników aktywnych wchodzących w skład leku.

Przydatny wynik różni się radykalnie od wyniku poprzedniej grupy leków..

Pośrednie antykoagulanty wpływają na trombinę, całkowicie neutralizując związek, niszcząc go. Ponadto oddziałują na inne czynniki krzepnięcia, wpływając pośrednio na szybkość agregacji powstałych krwinek..

Oprócz faktycznego działania upłynniającego, leki tego typu pomagają normalizować odżywienie tkanek mięśnia sercowego, rozluźniać muskulaturę naczyń, usuwać także sole organiczne, przywracać stężenie cholesterolu.

Ze względu na stosunkowo mniej agresywne stosowanie leki te mogą być używane przez długi czas.

Skutki uboczne są również poważne, a ryzyko ich rozwoju przy niekontrolowanym stosowaniu jest duże. Niedopuszczalne jest samodzielne podjęcie tej podgrupy..

Nie można jednoznacznie mówić o tym, które leki są lepsze. Wszystko zależy od konkretnego przypadku klinicznego.

Bezpośrednie antykoagulanty

Wśród możliwych wskazań do stosowania:

• Zakrzepica dowolnej lokalizacji. Z reguły proces ten wpływa na duże naczynia kończyn dolnych. Charakterystyczną cechą jest tworzenie się skrzepów utworzonych komórek i białko-fibryny, nakładających się na światło struktur.

Normalne krążenie zmienia się, staje się słabe i niewystarczające do odżywienia tkanek. Antykoagulanty mogą pomóc w początkowych etapach procesu patologicznego. Co więcej, nie możesz obejść się bez trombolityki.

• TELA. Choroba tętnic płucnych. Często występuje w praktyce specjalistów. Towarzyszy temu szybki wzrost ciśnienia, problemy w pracy serca. Jeśli nakładanie się światła naczynia nie jest tak duże, nadal istnieje szansa na wyzdrowienie. Jako pomocniczy środek przeciwzakrzepowy stosuje się bezpośrednie antykoagulanty.

• Zakrzepowe zapalenie żył. Typowe jest tworzenie się skrzepów z jednoczesnym rozwojem procesu zapalnego w części naczyń. Towarzyszy mu znacznie poważniejszy stan, powrót do zdrowia przeprowadza się w szpitalu.

• Angina pectoris. Ostre zaburzenie przepływu krwi w strukturach serca, jednak stopień zaburzenia nie osiągnął jeszcze punktu krytycznego. Dlatego nie dochodzi do rozległej śmierci tkanek narządu mięśniowego. Nadal jest szansa na wyzdrowienie i bez konsekwencji.

• Zawał mięśnia sercowego w ostrej fazie. Stosowanie antykoagulantów jest możliwe na każdym etapie procesu patologicznego. Największy korzystny efekt obserwuje się przy podawaniu w początkowej fazie. W okresie rehabilitacji po zawale mięśnia sercowego odbiór jest konieczny ze względu na wysokie ryzyko powstania skrzepu.

• Zespół DIC w fazie zmiany zakrzepowej.
• Choroby autoimmunologiczne nerek, a także ogólnoustrojowe procesy patologiczne, takie jak toczeń rumieniowaty. Aplikacja jest możliwa na każdym etapie.
• Zaburzenia mikrokrążenia. W ramach środków zapobiegawczych. Jednak stosowanie antykoagulantów jest dozwolone tylko w przypadku krótkich kursów. Pod okiem specjalisty.
• Hemoroidy. Jako maść do użytku zewnętrznego.

Lista leków

Miejscowa heparyna jest klasyczną formą leczenia. Jest przepisywany na krwiaki, w początkowych stadiach żylaków.

Stężenie substancji czynnej jest minimalne, dlatego prawdopodobieństwo wystąpienia skutków ubocznych przy prawidłowym stosowaniu jest znikome.

Lista bezpośrednich antykoagulantów: Heparyna, Lyoton, Venolife, Hepatrombin, Maść heparynowa. Częściowo składnik jest obecny w maści Troxevasin.

Środki do odbioru wewnętrznego. Stosowany w leczeniu chorób ogólnoustrojowych, gdy nie można ograniczyć miejscowego narażenia.

Obejmuje to dwa podtypy leków:

• Pierwsza z nich to heparyny drobnocząsteczkowe. Lista nazw leków: Clexan, Clevarin, Fragmin, Fraxiparin, Gemapaksan, Troparin. Zapewniają szybki efekt i są stosunkowo silne, w mniejszym stopniu wpływają na inne czynniki krzepnięcia oprócz trombiny. Stosuje się je zgodnie ze wskazaniami, jako lek doraźny lub w leczeniu chorób przewlekłych.
• Drugie to heparyny o średniej masie cząsteczkowej. Nazwa zwyczajowa - Cybernin.

Lista leków przeciwzakrzepowych jest znacznie szersza, jednak te kluczowe prezentowane na rynku farmaceutycznym opierają się właśnie na wspomnianej substancji..

Przeciwwskazania

Typowe przyczyny odmowy użytkowania:

• Krwawienie z dowolnej lokalizacji. Nie można uniknąć intensyfikacji procesu, który ostatecznie doprowadzi do śmierci pacjenta.
• Udowodnione zaburzenia krzepnięcia. Z różnymi chorobami, czy to trombocytopatią, zaburzeniami produkcji specjalnych substancji zaangażowanych w agregację utworzonych komórek.

• Udar krwotoczny. Towarzyszy mu zniszczenie naczynia w okolicy mózgu. Przy równoległym stosowaniu bezpośrednich antykoagulantów rozwija się duży krwiak uciskający tkankę nerwową. To jest droga do śmierci.

• Tętniaki. Występy ścian tętnic.

• Złośliwe nadciśnienie. Stabilny szybki wzrost ciśnienia do poziomów krytycznych.
• Patologia przewodu żołądkowo-jelitowego. Szczególnie z natury wrzodziejący, potencjalnie zdolny do wywołania krwawienia.
• Ostatnie operacje. Dowolna lokalizacja.
• Indywidualna nietolerancja składników leków. Reakcje alergiczne.

Lista nie jest kompletna. Wymagana jest ocena listy w adnotacji do określonej nazwy.

Skutki uboczne

• Krwawienie.
• Tworzenie krwiaka.
• Objawy dyspeptyczne.
• Przebarwienia skóry, bladość.
• Ból głowy, osłabienie. Zaburzenia układu nerwowego.
• Wysypka. Reakcje alergiczne.

Pośrednie antykoagulanty

Wskazania do stosowania:

• Nawroty zawału mięśnia sercowego. Powtarzające się epizody ostrych zaburzeń krążenia w tkankach serca. Występują głównie u starszych pacjentów. Ostrożnie używaj narkotyków..
• Przewlekła niewydolność serca.

• Trwała zakrzepica, zwłaszcza żył głębokich kończyn dolnych przy nieskutecznym zastosowaniu innych środków.

• Choroba tętnic płucnych. W systemie ze specjalistycznymi lekami, głównie trombolitycznymi. Jednak ich łączenie należy wykonywać bardzo ostrożnie, ponieważ ryzyko śmiertelnego krwawienia jest wysokie..

Oprócz wskazanych wskazań można wyróżnić opisane powyżej podstawy. Z tą różnicą, że pośrednie antykoagulanty są rzadziej stosowane w ostrych stanach, ich powołanie przeprowadza się w przypadku przewlekłych chorób serca, naczyń krwionośnych, zaburzeń hematologicznych.

Lista leków

Lista pośrednich antykoagulantów obejmuje trzy nazwy:

• Warfaryna. Jest dostępny w postaci tabletek do podawania doustnego i jest przepisywany pacjentom w większości przypadków. Między innymi jest uważany za najbezpieczniejszy i najbardziej skuteczny. Ważną zaletą jest duża zależność od dawki. Im wyższe stężenie we krwi, tym poważniejszy pozytywny efekt.

Jednocześnie, gdy tylko lek zostanie anulowany, negatywne zjawiska, efekty uboczne szybko znikają. Wszechstronność i elastyczność Warfaryny sprawiają, że jest ona niezbędna w leczeniu większości patologii.

• Neodikumaryna. Jest przepisywany stosunkowo rzadko w ostrych przypadkach. Jednocześnie stosowanie leku wymaga systematycznego przyjmowania, ponieważ pozytywny efekt nie pojawia się natychmiast, ale stopniowo, w miarę gromadzenia się składnika aktywnego w organizmie..
• Acenocoumarol. Używany jako skuteczny odpowiednik nietolerancji wobec poprzedniej nazwy.

Leki pośrednie stosuje się ściśle według wskazań, pomimo większego bezpieczeństwa i zmienności pozytywnego efektu.

Przeciwwskazania

Powody odmowy stosowania pośrednich leków przeciwkagulacyjnych są mniej więcej takie same, jak w przypadku leków działających bezpośrednio.

Dodatkowe to ciąża i groźba poronienia. Również skłonność do krwawień z macicy.

Generalnie w okresie ciąży i karmienia piersią nie należy przepisywać leków upłynniających i zmieniających właściwości reologiczne. To uniwersalna podstawa niepowodzenia.

Nie zaleca się stosowania leków korygujących zaburzenia u dzieci. Ponieważ antykoagulanty mogą spowalniać tworzenie się kości, powodują problemy krwotoczne.

Specyficznymi przeciwwskazaniami są ciężkie zaburzenia czynności wątroby i nerek. W takim przypadku leki tylko zaszkodzą, pogorszą sytuację..

Skutki uboczne

Zasadniczo występują te same działania niepożądane, jak w przypadku stosowania bezpośrednich antykoagulantów. Często powstają krwiaki, rozwija się krwawienie.

Pacjenci spotykają się z procesami dyspeptycznymi (zgaga, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, naprzemienne zaburzenia stolca).

Często występują reakcje alergiczne, takie jak wysypki skórne. Rzadziej inne, cięższe formy zaburzeń: obrzęk Quinckego, wstrząs anafilaktyczny.

Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku pacjentów ze złożoną nietolerancją grupy leków. Wielowartościowa reakcja alergiczna.

Mianowanie antykoagulantów odbywa się ściśle według wskazań, nie są to środki, które można stosować arbitralnie. Ryzyko jest zbyt duże, nie można w ten sposób osiągnąć pozytywnego działania. Warto skontaktować się z hematologiem.

Antykoagulanty: rodzaje, przegląd leków i mechanizm działania

Antykoagulanty stanowią odrębną kliniczną i farmakologiczną grupę leków, które są niezbędne do leczenia stanów patologicznych, którym towarzyszy wewnątrznaczyniowe tworzenie się skrzepliny poprzez zmniejszenie lepkości krwi. Zapobieganie zakrzepicy za pomocą antykoagulantów pozwala uniknąć poważnej katastrofy sercowo-naczyniowej. Leki przeciwzakrzepowe dzielą się na kilka typów, które mają różne właściwości i mechanizm działania..

Główne typy według mechanizmu działania

Podział leków z klinicznej i farmakologicznej grupy antykoagulantów opiera się na ich działaniu, dlatego istnieją 2 główne rodzaje leków:

• Bezpośrednie antykoagulanty to związki, które hamują (hamują) główne enzymy, czyli trombinę, która bezpośrednio katalizuje procesy krzepnięcia krwi i tworzenia się skrzepów. Dzięki temu zmniejszają lepkość krwi bezpośrednio w organizmie oraz w probówce..
• Pośrednie antykoagulanty - mają pośredni wpływ na układ hemostazy (układ krzepnięcia krwi) poprzez wpływ na aktywność funkcjonalną enzymów ubocznych, katalizujących reakcje tworzenia skrzepliny. Leki zmniejszają lepkość krwi tylko w organizmie człowieka (in vivo). Nie wpływają na stan krwi pobieranej z żyły do ​​probówki.

Pod względem budowy chemicznej większość nowoczesnych preparatów przeciwzakrzepowych to związki syntetyzowane chemicznie, w tym na bazie naturalnych analogów. Jedynym naturalnym antykoagulantem o bezpośrednim działaniu jest heparyna.

Mechanizm akcji

Głównym zadaniem antykoagulantów jest zmniejszenie lepkości krwi i zapobieganie powstawaniu zakrzepów wewnątrznaczyniowych, które nie są spowodowane ich uszkodzeniem i krwawieniem. Leki wpływają na procesy hemostazy. Bezpośrednie antykoagulanty hamują aktywność funkcjonalną głównego enzymu trombiny, który katalizuje przemianę rozpuszczalnego fibrynogenu w fibrynę. Wytrąca się w postaci nitek.

Mechanizm działania pośrednich antykoagulantów polega na tłumieniu czynności funkcjonalnej innych enzymów, które pośrednio wpływają na proces tworzenia się skrzepliny.

Wskazania do stosowania

Głównym wskazaniem medycznym do stosowania pośrednich i bezpośrednich antykoagulantów jest zmniejszenie prawdopodobieństwa powstania skrzepliny wewnątrznaczyniowej w różnych stanach patologicznych:

• Choroba zakrzepowo-zatorowa poporodowa (stan patologiczny charakteryzujący się tworzeniem się skrzepów krwi z ich późniejszą migracją w krwiobiegu).
• Długotrwałe unieruchomienie (unieruchomienie osoby), wywołane ciężkim urazem lub wolumetryczną interwencją chirurgiczną.
• Zakrzepowe zapalenie żył (zapalenie naczyń żylnych, któremu towarzyszy wewnątrznaczyniowa skrzeplina).
• Wolumetryczna utrata krwi powyżej 500 ml.
• Zapobieganie powikłaniom po operacji naczyniowej (angioplastyka).
• Przełożony zawał mięśnia sercowego (śmierć części mięśnia sercowego z powodu gwałtownego pogorszenia odżywiania).
• Przełożona operacja serca z instalacją mechanicznych zastawek.
• Tętnicza choroba zakrzepowo-zatorowa.
• Tworzenie się skrzepów krwi w jamach serca.
• Rozwój zastoinowej niewydolności serca.
• Poważne wyczerpanie osoby (kacheksja) wywołane patologią somatyczną, zakaźną lub niedożywieniem.

Ponieważ stosowanie antykoagulantów implikuje zakłócenia układu hemostazy, leki są przepisywane przez lekarza tylko po przeprowadzeniu odpowiednich badań.

Przeciwwskazania

Ponieważ leki z grupy klinicznej i farmakologicznej, antykoagulanty, wpływają na krzepnięcie krwi, zmniejszając ją, wyróżnia się szereg stanów patologicznych i fizjologicznych organizmu pacjenta, w których ich stosowanie jest przeciwwskazane:

• Wrzód trawienny dwunastnicy lub żołądka, któremu towarzyszy powstawanie wady błony śluzowej i okresowy rozwój krwawienia z niej.
• Tętniak (woreczkowy występ ściany) jednego z naczyń mózgowych, w którym prawdopodobieństwo krwawienia do substancji jest znacznie zwiększone.
• Nadciśnienie wrotne to wzrost ciśnienia krwi w naczyniach żylnych układu żyły wrotnej, które przechodzą przez wątrobę. Stan patologiczny najczęściej towarzyszy marskości wątroby (proces zastępowania włóknistą tkanką łączną).
• Niedostateczny poziom witaminy K w organizmie (możliwość hipowitaminozy jest bardzo ważna do rozważenia przed przepisaniem leków z grupy pośrednich antykoagulantów).
• Małopłytkowość - zmniejszenie liczby płytek krwi na jednostkę objętości krwi (płytki, które są bezpośrednio zaangażowane w tworzenie skrzepu krwi).
• Białaczka jest patologią nowotworową, w której zaatakowane są głównie limfoidalne lub szpikowe wzrosty krwiotwórcze w czerwonym szpiku kostnym.
• Proces onkologiczny o różnej lokalizacji w ludzkim ciele z tworzeniem łagodnego lub złośliwego guza.
• Znacznie podwyższone ogólnoustrojowe ciśnienie krwi.
• Brak czynnościowej czynności wątroby lub nerek.
• Choroba Leśniowskiego-Crohna to niespecyficzne zapalenie zlokalizowane w ścianach jelita grubego i charakteryzujące się powstawaniem ubytków w postaci owrzodzeń.
• Przewlekły alkoholizm.

Przed przepisaniem bezpośrednich lub pośrednich antykoagulantów lekarz musi upewnić się, że pacjent nie ma przeciwwskazań.

Bezpośrednie antykoagulanty

Lista leków bezpośrednich antykoagulantów według struktury chemicznej obejmuje 3 grupy:

• Heparyny to preparaty na bazie związków pochodzenia naturalnego. Leki są dostępne w kilku postaciach dawkowania, a mianowicie maść lub krem ​​do użytku zewnętrznego, a także roztwór do wstrzyknięć podskórnych.
• Heparyny drobnocząsteczkowe to chemiczna modyfikacja naturalnej heparyny, która ma pewne pozytywne właściwości. Leki są również dostępne w postaci dawkowania jako maść, krem ​​lub roztwór do pozajelitowego podawania podskórnego. Przedstawicielem jest Fraxiparine.
• Hirudyna to naturalnie występujący związek o podobnej budowie chemicznej do heparyny, znajdujący się w ślinie pijawek.
• Wodorocytrynian sodu to chemicznie syntetyzowany związek w postaci soli, służący do przygotowania roztworu do podawania pozajelitowego (podskórnego lub domięśniowego).
• Lepirudyna to syntetyzowany chemicznie analog heparyny, którego cechą jest możliwość stosowania w doustnej postaci dawkowania w postaci tabletek lub kapsułek.

Obecnie najczęściej stosowane są leki na bazie heparyny i jej niskocząsteczkowych analogów. Fraxiparin jest stosowany głównie w postaci zastrzyków, heparyna jest przepisywana do miejscowego użytku zewnętrznego (Lioton, maść heparynowa, hepatrombina).

Pośrednie antykoagulanty

Pod względem budowy chemicznej pośrednie antykoagulanty obejmują 2 głównych przedstawicieli leków:

• Monokumaryny to związki chemiczne, które hamują syntezę witaminy K, która jest niezbędna do tworzenia się skrzepów krwi. Dostępne są głównie w postaci tabletek lub kapsułek. Leki rozrzedzające krew obejmują takich przedstawicieli - Warfarin, Marcumar, Sincumar. Stosowane są głównie jako antykoagulanty podczas kompleksowego leczenia patologii układu sercowo-naczyniowego..
• Dikumaryna, chemicznie syntetyzowany analog monokumaryny, jest dostępna w postaci tabletek, zwanej również dikumaryną. Stosowane są głównie do kompleksowego leczenia i profilaktyki różnych chorób naczyniowych, którym towarzyszy wysokie ryzyko powstania skrzepliny wewnątrznaczyniowej..

Z grupy pośrednich antykoagulantów wyodrębnia się związek indandionu, który ma dość wysoką toksyczność, a także częste występowanie skutków ubocznych.

Skutki uboczne

Na tle stosowania leków z grupy klinicznej i farmakologicznej antykoagulanty mogą wywoływać negatywne reakcje, które zwykle objawiają się zwiększonym krwawieniem. Ryzyko wystąpienia obfitych, intensywnych krwawień wzrasta, szczególnie w przypadku przepisywania bezpośrednich lub pośrednich leków przeciwzakrzepowych bez uwzględnienia ewentualnych przeciwwskazań. Najczęściej po rozpoczęciu stosowania antykoagulantów mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

• Krwawienie z naczyń tętniczych lub żylnych o różnej lokalizacji i nasileniu.
• Reakcja zapalna w miejscu wstrzyknięcia form iniekcyjnych bezpośrednich lub pośrednich antykoagulantów.
• Trombocytopenia - zmniejszenie liczby płytek krwi na jednostkę objętości krwi.
• Naruszenie stanu funkcjonalnego wątroby wraz z rozwojem procesu zapalnego w tkankach narządu.
• Zmiany w czynności nerek, które mogą objawiać się brakiem aktywności funkcjonalnej.
• Pojawienie się wysypki skórnej, która często jest wynikiem reakcji alergicznej na heparynę niefrakcjonowaną (UFH), dlatego zaleca się stosowanie nowoczesnych bezpośrednich antykoagulantów na bazie heparyn drobnocząsteczkowych. Ciężkiej reakcji alergicznej może towarzyszyć obrzęk naczynioruchowy Quincke lub pokrzywka.

Obfite krwawienie, które rozwinęło się na tle stosowania bezpośrednich lub pośrednich leków przeciwzakrzepowych, wymaga pilnej pomocy medycznej, ponieważ są one stanami zagrażającymi życiu pacjenta..

Leki przeciwpłytkowe

Zdolność do obniżania lepkości krwi posiadają leki z klinicznej i farmakologicznej grupy leków przeciwpłytkowych. Mechanizm działania leków opiera się na bezpośrednim działaniu na płytki krwi, prowadząc do zakłócenia procesu ich agregacji z tworzeniem się małych skrzepów krwi. Preparaty z klinicznej i farmakologicznej grupy leków przeciwpłytkowych są zwykle stosowane w kompleksowym leczeniu patologii układu sercowo-naczyniowego w profilaktyce powikłań w postaci zakrzepicy z zatorami. Można je stosować w połączeniu z pośrednimi antykoagulantami. Środki przeciwpłytkowe obejmują kwas acetylosalicylowy, aspirynę-kardio, klopidogrel.

Zastosowanie leków przeciwzakrzepowych we współczesnej medycynie pozwoliło uniknąć wielu różnych powikłań związanych z rozwojem choroby zakrzepowo-zatorowej. Nie należy ich stosować bez recepty, ponieważ może to spowodować poważne skutki uboczne..

farmakologia - Leki przeciwzakrzepowe (krótki przegląd) Podstawowa farmakologia leków przeciwzakrzepowych Leki przeciwpłytkowe. Antykoagulanty. Fibrynolityki.

Lista leków - bezpośrednie i pośrednie antykoagulanty, leki rozrzedzające krew

W zdrowym ludzkim ciele układy krzepnięcia krwi i przeciwzakrzepowe są w dynamicznej równowadze. Jednocześnie przepływ krwi przez naczynia nie jest utrudniony i nie dochodzi do nadmiernego tworzenia się skrzepliny, zarówno przy otwartym krwawieniu, jak iw obrębie łożyska naczyniowego..

Jeśli równowaga ta zostanie zachwiana, powstają warunki do zakrzepicy małych lub dużych naczyń, a nawet rozwoju zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, w którym liczne skrzepy krwi mogą prowadzić do szybkiej śmierci..

Jednak wiele sytuacji klinicznych prowadzi do tworzenia się skrzepów krwi w niewłaściwym miejscu i w niewłaściwym czasie, zatykając żyły i tętnice różnego kalibru.

Choroby, w których zwiększa się krzepliwość

Ostra zakrzepica żylna

• Na tle żylaków kończyn dolnych, zapalenia żył jako powikłanie pooperacyjne
• Zakrzepica żył hemoroidalnych
• Zakrzepica w układzie żyły głównej dolnej

Ostra zakrzepica tętnicza

• Zatorowość płucna (PE)
• Udar niedokrwienny
• Zawał mięśnia sercowego
• Ostre urazy tętnic kończyn dolnych na tle miażdżycy, zapalenia, uszkodzenia naczyń

Zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego w tle:

• uraz
• zaszokować
• posocznica spowodowana uwolnieniem dużej liczby czynników krzepnięcia z tkanek.

Leczenie wszystkich tych patologii polega na stosowaniu antykoagulantów, zwanych również antykoagulantami lub rozcieńczalnikami krwi. Są to leki zaprojektowane w celu zmniejszenia krzepliwości krwi, a tym samym przywrócenia jej płynności (właściwości reologiczne) i zmniejszenia ryzyka nawrotu zakrzepicy. Antykoagulanty zmniejszają aktywność tkanek (fibrynogenu, płytek krwi) lub osoczowych czynników krzepnięcia. Działanie antykoagulantów może być:

• bezpośrednio - bezpośrednie antykoagulanty
• pośrednie - pośrednie antygulanty

Zapobieganie chorobom serca - oprócz leczenia ostrej zakrzepicy prowadzi się leczenie przeciwzakrzepowe w celu zapobiegania im niestabilnej dławicy piersiowej, różnych zaburzeń rytmu serca (stała postać migotania przedsionków), z wadami zastawkowymi serca, zatarcie zapalenia wsierdzia, u pacjentów poddawanych hemodializie, po operacjach naprawczych, a nie serca (np. pomostowania tętnic wieńcowych).

Trzecim kierunkiem stosowania antykoagulantów jest stabilizacja składników krwi pobranej do badań laboratoryjnych lub przygotowanie ich do późniejszej transfuzji..

Bezpośrednie antykoagulanty

Lokalne heparyny

Charakteryzują się niską przepuszczalnością tkanek i słabszym działaniem. Stosowany do miejscowego leczenia żylaków, hemoroidów, resorpcji krwiaków. Lista: Maść heparynowa, Venolife, żel Lyoton, Venitan, Laventum, Trombless.

Maść heparynowa 50-90 rubli.	Żel Lioton 30 gr. 400 rbl.	Żel bez kłopotów 30 gr. 250 rbl.	Żel Lavenum 30 gr. 180 rbl.
Venolife (Heparyna + Dekspantenol + Trokserutyna) 40g. 400 rbl.	Hepatrombina Heparyna + Alantoina + Dekspantenol 40g. Maść 300ME 50 rubli, 500Me 40gr. żel 300r.	Venitan Forte gal (heparyna + escyna) cena 50 gr. 250 rbl.	Troxevasin NEO (Heparyna + Dekspantenol + Trokserutyna) 40 gr. 280 rbl.

Heparyny dożylne i podskórne

Drugą dużą grupą bezpośrednich antykoagulantów są heparyny, których mechanizm działania opiera się na połączeniu hamowania czynników krzepnięcia osocza i tkanek. Z jednej strony te bezpośrednie antykoagulanty blokują trombinę i hamują tworzenie fibryny..

Z drugiej strony obniżają aktywność osoczowych czynników krzepnięcia krwi (IXa, Xa, XIa, XIIa) oraz kalikreiny. W obecności antytrombiny III heparyna wiąże się z białkami osocza i neutralizuje czynniki krzepnięcia. Heparyny niszczą fibrynę i hamują adhezję płytek krwi.

Leki podaje się podskórnie lub dożylnie (w zależności od instrukcji). Podczas leczenia jeden lek nie zmienia się na inny (to znaczy leki nie są równoważne i nie są zamienne). Maksymalna aktywność leku rozwija się w ciągu 2-4 godzin, a aktywność utrzymuje się w ciągu dnia.

• Heparyny drobnocząsteczkowe

Mają mniejszy wpływ na trombinę, głównie hamując czynnik krzepnięcia Xa. Poprawia to tolerancję i skuteczność heparyn drobnocząsteczkowych. Zmniejszają adhezję płytek krwi mniej niż antykoagulanty heparynowe o małej masie cząsteczkowej. Lista leków:

(Sól sodowa deltaparyny) 2500 jm 10 szt. 1300 RUB 5000ME 10 sztuk 1800 rub.

Fraxiparine (Wapń nadroparyny) 1 strzykawka 380 rubli.

Gemapaxan (Sól sodowa enoksaparyny) 0,4 ml. 6 szt. 1000 rub.

Clexane (Sól sodowa enoksaparyny) 0,4 ml 1 spr. 350 rub., Anfibra, Eniksum

Clevarin (Sól sodowa rewiparyny)

Troparin (Sól sodowa heparyny)

• Heparyny o średniej masie cząsteczkowej
  

Są to sole sodowe i wapniowe heparyny. Heparyna, Heparyna Fereina 5 amp. 500-600 rub.

Jak dobiera się heparyny?

• W zapobieganiu zakrzepicy i zatorom (w tym pooperacyjnym) preferowane są Clivarin, Troparin.
• Do leczenia powikłań zakrzepowych (niestabilna dławica piersiowa, zawał serca, zator tętnicy płucnej, zakrzepica żył głębokich) - Fraxiparin, Fragmin, Clexan.
• Do zapobiegania tworzeniu się skrzepów u pacjentów poddawanych hemodializie: Fraxiparin, Fragmin.

Cybernin - lek antytrombina III

Działa podobnie do heparyny: blokuje trombinę, czynniki krzepnięcia IXa do XIIa, plazminę. Podczas leczenia należy monitorować poziom leku przeciwzakrzepowego III w osoczu krwi.

Wskazania: Lek stosuje się w powikłaniach zakrzepowo-zatorowych na tle wrodzonego niedoboru antytrombiny III lub jej nabytego niedoboru (na tle marskości wątroby z niewydolnością komórek wątroby i ciężką żółtaczką, z zespołem rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, u pacjentów poddawanych hemodializie, z zakrzepicą o różnym pochodzeniu). Lek podaje się dożylnie.
Przeciwwskazania: Cybernin nie jest stosowany w przypadku nietolerancji u dzieci. Stosować ostrożnie u kobiet w ciąży.

Efekty uboczne: Jego stosowanie może być skomplikowane przez alergie skórne (pokrzywkę), zawroty głowy, niewydolność oddechową, dreszcze, gorączkę, nieprzyjemny smak w ustach, niewyraźne widzenie, kaszel, ból w klatce piersiowej.

Bezpośrednie środki przeciwzakrzepowe

Działają poprzez bezpośrednie blokowanie trombiny (osoczowego czynnika krzepnięcia, który powstaje z protrombiny aktywowanej przez tromboplastynę). Fundusze z tej grupy działają podobnie jak hirudyna wydzielana przez pijawki i zapobiegająca krzepnięciu krwi..

• Rekombinowane naturalne hirudyny (desirudyna, lepirudyna) blokują aktywny obszar trombiny i fibryny.
• Podobny mechanizm działania ma syntetyczna hirudyna (biwalirudyna)..
• Melagatran i Efegatran przeprowadzają izolowaną kowalencyjną blokadę aktywnej części trombiny.
• Argatroban, Dabigatran, Ximelagatran, Inogatran, Etexipat wykonują izolowaną niekowalencyjną blokadę trombiny.

Ximelagatran wiązał duże nadzieje z zapobieganiem udarom. W eksperymentach wykazał przyzwoite wyniki i nie był gorszy pod względem skuteczności i biodostępności w porównaniu z warfaryną. Jednak zgromadzono dalsze informacje, że lek powoduje poważne uszkodzenie wątroby, zwłaszcza przy długotrwałym stosowaniu.

Fondaparynuks (Arixtra) jest bezpośrednim pozajelitowym lekiem przeciwzakrzepowym, który wybiórczo hamuje czynnik krzepnięcia Xa. Można go podawać bez kontroli APTT podskórnie w standardowych dawkach uwzględniających masę ciała pacjenta. Średnia dawka - 2,5 mg dziennie.

Lek jest wydalany głównie przez nerki w postaci niezmienionej.

Stosowany jest w profilaktyce powikłań zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z dużymi zabiegami chirurgicznymi w obrębie jamy brzusznej, u długotrwale unieruchomionych lub po endoprotezoplastyce. Lek stosuje się w leczeniu ostrej zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych, PE, ostrego zespołu wieńcowego.

Kolejnym bezpośrednim antykoagulantem jest hydrocytart sodu

Służy wyłącznie do konserwacji krwi i jej składników. To on jest dodawany do probówek z krwią w laboratorium, aby się nie zwijała. Wiążąc wolne jony wapnia, wodorocytrynian sodu zapobiega tworzeniu się tromboplastyny ​​i przemianie protrombiny w trombinę.

Pośrednie antykoagulanty

Pośrednie antykoagulanty to leki, które mają odwrotny wpływ na witaminę K. albo zmniejszają tworzenie się białek (białek C i S) zaangażowanych w układ antykoagulacyjny, albo utrudniają tworzenie się protrombiny, czynników krzepnięcia VII, IX i X w wątrobie.

Pochodne indan-1-3dionu reprezentowane są przez fenylinę (fenidion)

• Lek jest dostępny w tabletkach po 0,03 grama (20 szt. 160 rubli).
• Lek działa w 8-10 godzin od przyjęcia. Maksymalny efekt występuje po 24-30 godzinach. Mniej niż warfaryna gromadzi się w organizmie, nie daje efektu dawki całkowitej. Mniejszy wpływ na naczynia włosowate. Mianowany pod kontrolą PTI.
• Jest przepisywany na tabletkę w czterech dawkach pierwszego dnia, na drugą tabletkę w trzech dawkach, następnie tabletkę dziennie (w zależności od poziomu PTI). Oprócz monitorowania PTI należy wykonać badania moczu na obecność czerwonych krwinek..
• Słabo połączone ze środkami przeciwhiperglikemicznymi (Butamid).

Pochodne kumaryny

W naturze kumaryna w postaci cukrów występuje w wielu roślinach (aster, nostalgiczna koniczyna, żubr) W postaci izolowanej są to kryształy pachnące świeżym sianem. Jego pochodna (dikumaryna) została wyizolowana w 1940 roku z rozkładającej się słodkiej koniczyny i została po raz pierwszy zastosowana w leczeniu zakrzepicy.

Do odkrycia tego skłonili się weterynarze, którzy w latach dwudziestych XX wieku odkryli, że krowy w USA i Kanadzie pasące się na łąkach porośniętych koniczyną zaczęły umierać z powodu masowego krwawienia. Następnie dikumaryna była używana przez pewien czas jako trutka na szczury, a później zaczęła być stosowana jako lek przeciwzakrzepowy. Następnie dikumarynę z leków zastąpiono neodykumaryną i warfaryną..

Lista leków: Warfaryna (Warfarex, Marevan, Warfarin sodu), Neodikumarin (Ethylbiscumacetate), Acenocoumarol (Sincumar).

Należy pamiętać, że samodzielne podawanie i dobór dawek warfaryny jest surowo zabronione ze względu na wysokie ryzyko krwawienia i udaru. Tylko lekarz, który potrafi prawidłowo ocenić sytuację kliniczną i ryzyko, może przepisać leki przeciwzakrzepowe i dostosowywać dawki..

Najpopularniejszym obecnie pośrednim antykoagulantem jest Vafarin

Działanie leku i wskazania do stosowania

Warfaryna jest dostępna w tabletkach 2,5, 3 i 5 mg pod różnymi nazwami handlowymi. Jeśli zaczniesz przyjmować tabletki, zaczną działać po 36-72 godzinach, a maksymalny efekt terapeutyczny pojawi się po 5-7 dniach od rozpoczęcia kuracji. Jeśli lek zostanie anulowany, normalne funkcjonowanie układu krzepnięcia krwi powróci po 5 dniach. Wszystkie typowe przypadki zakrzepicy i choroby zakrzepowo-zatorowej często stają się wskazaniami do powołania warfaryny..

Dawkowanie

Lek przyjmuje się raz dziennie o tej samej porze. Zacznij od 2 tabletek dziennie (dzienna dawka 5 mg). Dostosowanie dawki przeprowadza się 2-5 dni po monitorowaniu wskaźników krzepnięcia (INR). Dawki podtrzymujące są utrzymywane w granicach 1-3 tabletek (2,5-7,5 mg) dziennie. Czas trwania leku zależy od rodzaju patologii. Tak więc przy migotaniu przedsionków, wadach serca lek jest zalecany do ciągłego stosowania, PE wymaga leczenia przez około sześć miesięcy (jeśli wystąpił spontanicznie lub jego przyczyna została usunięta operacyjnie) lub jest przeprowadzana do końca życia (jeśli występuje na tle zakrzepowego zapalenia żył nóg).

Skutki uboczne

Skutki uboczne warfaryny obejmują krwawienie, nudności i wymioty, biegunkę, bóle brzucha, reakcje skórne (pokrzywka, swędzenie skóry, egzema, martwica, zapalenie naczyń, zapalenie nerek, kamica moczowa, wypadanie włosów).

Przeciwwskazania

Warfaryna kategorycznie nie może być stosowana w ostrym krwawieniu, zespole rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, ciężkiej chorobie wątroby lub nerek z kreatyniną powyżej 140 μmol na litr, trombocytopenii, u osób z predyspozycją do krwawień (wrzód trawienny, ciężkie rany, bakteryjne zapalenie wsierdzia, żylaki przełyku, hemoroidy, tętniaki tętnicze), w pierwszych 12 i ostatnich 4 tygodniach ciąży. Lek nie jest również zalecany w przypadku zaburzeń wchłaniania glukozy i galaktozy, przy niedoborze laktazy. Warfaryna nie jest wskazana oraz we wrodzonym niedoborze białek S i C w osoczu krwi.

Jednoczesne przyjmowanie pokarmu:

Istnieje cała lista pokarmów, które należy spożywać ostrożnie lub całkowicie wykluczyć podczas leczenia warfaryną, ponieważ zwiększają krwawienie i zwiększają ryzyko krwawienia. Są to czosnek, szałwia i chinina występujące w tonikach, papaja, awokado, cebula, kapusta, brokuły i brukselka, skórki ogórka, sałata i rukiew wodna, kiwi, mięta, szpinak, pietruszka, groch, soja, rukiew wodna, rzepa, oliwa z oliwek, groszek, kolendra, pistacje, cykoria. Alkohol zwiększa również ryzyko krwawienia.

Przeciwnie, dziurawiec zmniejsza skuteczność leku i nie należy go stosować jednocześnie..

Leki, które są przeciwwskazane wraz z warfaryną

NLPZ (z wyjątkiem inhibitorów COX-2), klopidogrel, aspiryna, dipirydamol, duże dawki penicylin, cymetydyna, chloramfenikol.

Leki, które wzmacniają działanie warfaryny

Allopurynol, Digoksyna, Amiodaron, Chinidyna, Dizopiramid, Disulfiram, Amitryptylina, Sertralina, Heparyna, Bezafibrat, Klofibrat, Fenofibrat, Witaminy A i E, Glukagon, Glibenklamid, Gingo otosfid, Efrekflust, Gingo otosfid, Efrekflust, Gingo-otosfid Cymetydyna, Indometacyna, Kodeina, Metolazon, Piroksykam. Parksetin, Proguanil, Omeprazol, Simvastatin, Propafenone, Sulindac, Sulfapyrazone, Testosterone, Danazol, Tamoxifen, Fluoxetine, Troglitazone, Phenylbutazone, Flucanazol, Itraconazole, Levamisolocov, Lavamisoloks, Miconazine Tetracykliny, cefuroksym, klarytromycyna, chloramfenikol, sulfametoksazol.

Co to jest INR i dlaczego należy to ustalić

INR (International Normalized Ratio) jest wskaźnikiem krzepnięcia krwi, który jest badany przed przepisaniem warfaryny i jako kontrola skuteczności terapii, a także w celu dostosowania dawkowania i oceny ryzyka powikłań leczenia. Jest to pochodna czasu protrombinowego (podczas którego krew krzepnie), a także PTI (indeksu protrombiny), który zwykle wynosi 95-105%.

• INR to stosunek czasu protrombinowego pacjenta do standardowego czasu protrombinowego. Im wyższy INR, tym gorsza krzepliwość krwi.
• Kurs INR 0,85-1,25. Podczas terapii warfaryną należy osiągnąć INR 2-3

INR sprawdza się przed przyjęciem warfaryny, a następnie w dniach 2-5. Dobranie dawki leku i ustabilizowanie wskaźnika INR w ramach wartości docelowych (2-3) zajmuje średnio do 10 dni. Dalsza kontrola odbywa się raz na 2-4 tygodnie.

• Jeśli INR jest mniejszy niż 2, dawka warfaryny jest niewystarczająca, zwiększa się ją o 2,5 mg (1 tabletka tygodniowo), monitorując INR co tydzień, aż wskaźniki będą 2-3.
• Jeśli INR jest większy niż 3, wówczas dawka leku jest zmniejszona (1 tabletka 2, 5 mg na tydzień). Kontrolę INR przeprowadza się tydzień po zmniejszeniu dawki.
• Jeśli INR wynosi 3,51-4,5, dawkę zmniejsza się o 1 tabletkę. INR jest monitorowany po 3 dniach.
• Jeśli INR wynosi 4,51-6, dawkę zmniejsza się o 1 tabletkę za pomocą kontroli INR co drugi dzień.
• Jeśli INR jest większy niż 6, warfaryna zostaje anulowana.

Ogólnie rzecz biorąc, antykoagulanty są lekami z wieloma pułapkami. Najważniejsze z nich to ryzyko krwawienia samoistnego (w tym utajonego) i wypadków mózgowych, które mogą prowadzić do śmierci. W związku z tym leki przeciwzakrzepowe należy przyjmować wyłącznie zgodnie z zaleceniami i pod nadzorem lekarza, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności choroby, ryzyko u pacjenta i dane z kontroli laboratoryjnej, które muszą być ostrożne i regularne.

Nowość w stosowaniu antykoagulantów

Miareczkowanie (stopniowy dobór dawek) warfaryny do leczenia podtrzymującego przebiega w dwóch etapach: faktyczny dobór dawki i długotrwałe leczenie dawkami podtrzymującymi. Obecnie wszyscy pacjenci, w zależności od wrażliwości na lek, są podzieleni na trzy grupy.

• Bardzo wrażliwy na warfarynę. Szybko (w ciągu kilku dni) od rozpoczęcia przyjmowania leku osiągają docelowe wartości terapeutyczne INR. Dalsze próby zwiększenia dawki prowadzą do wysokiego ryzyka krwawienia.
• Osoby z normalną wrażliwością osiągają docelowy INR średnio w ciągu tygodnia od rozpoczęcia terapii.
• Pacjenci ze zmniejszoną wrażliwością na warfarynę, nawet w dużych dawkach, nie wykazują odpowiedniej odpowiedzi INR przez dwa do trzech tygodni.

Te cechy biodostępności warfaryny u różnych pacjentów mogą wymagać dokładniejszego (częstszego) monitorowania laboratoryjnego INR w okresie leczenia, łączącego pacjentów z laboratoriami. Pacjent może zachować względną swobodę ruchów i życia kupując prosty aparat Coagucheka, który działa podobnie jak glukometr z użyciem pasków testowych. To prawda, że ​​cena samego urządzenia wynosi około 30000 rubli, a materiały eksploatacyjne (zestaw pasków testowych) będą kosztować od sześciu do siedmiu tysięcy.

Nowa generacja antykoagulantów, które z powodzeniem zastępują warfarynę w wielu sytuacjach (kardiologia, profilaktyka i leczenie zakrzepicy żył głębokich kończyn, ZP, w terapii i profilaktyce udarów), pozwala dziś oderwać się od problemu kontroli INR..

Mówimy o trzech głównych lekach: Rivaroxaban (Xarelto), Apixaban (Eliquis) i Dabigatran (Pradaxa).

Pierwsze dwa z nich z powodzeniem zastępują obecnie pozajelitowe leki przeciwzakrzepowe w połączeniu z warfaryną w sytuacjach zatorowości płucnej niskiego ryzyka.

Rywaroksaban (tabletki 10, 15, 20 mg)

Wykazuje najmniejsze możliwe ryzyko krwawienia, jest bezpieczniejszy dla tej grupy powikłań w porównaniu z połączeniem Warfaryny z enoksaparyną. Efekt terapii objawia się szybko; kontrola INR nie jest wymagana. W leczeniu PE lub zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych przepisuje się 15 mg leku przez 3 tygodnie dwa razy dziennie. Następnie przechodzą na dawkę podtrzymującą 20 mg raz dziennie przez 3-6-12 miesięcy.

Apixaban

W tej samej sytuacji Apixaban występuje w dawkach 10 mg dwa razy dziennie przez tydzień, a następnie 5 mg dwa razy dziennie przez całe życie. Leki są obiecujące pod względem ambulatoryjnej terapii zatorowości płucnej niskiego ryzyka, która jest obecnie leczona szpitalnie.

Leki te są przeciwwskazane w przypadku:

• trwające krwawienie,
• u kobiet w ciąży,
• schyłkowa niewydolność nerek,
• ciężkie patologie wątroby.

Dabigatran

Nie zastępuje antykoagulantów pozajelitowych i jest przepisywany po leczeniu nimi w dawce 150 mg dwa razy dziennie (110 mg dwa razy u osób powyżej 80 roku życia lub otrzymujących werapamil). W leczeniu udarów niedokrwiennych najbezpieczniejszy jest Apixaban, który jest przepisywany na mały udar przez 3-5 dni, średnio 6 dni (po TK mózgu), z ciężkim po 12 dniach.

Interesujące jest zastosowanie tych środków w profilaktyce PE u pacjentów po endoprotezoplastyce stawu biodrowego i kolanowego. Średnio terapię przeciwzakrzepową należy rozpocząć od 1 do 4 godzin po operacji.

• W przypadku Rivaroxabanu jest on stosowany przez 35 dni w przypadku operacji stawu biodrowego i 14 dni w przypadku wymiany stawu kolanowego.
• Dabigatran odpowiednio 35 i 10 dni.

W praktyce kardiologicznej na tle migotania przedsionków można zapobiegać udarowi zamiast warfaryny za pomocą dowolnego z tych leków. Jednocześnie Dabigatran (110 mg dwa razy dziennie) i Apixaban (5 mg 2 razy dziennie) są bardziej skuteczne niż warfaryna, a ryzyko krwawienia jest mniejsze przy ich spożyciu. Zarówno Dabigatran, Apixaban, jak i Rivaroxaban, w porównaniu z Warfarinem, dają w tych sytuacjach niższe statystyki dotyczące powikłań, takich jak udar krwotoczny. Rywaroksaban w zapobieganiu udarowi niedokrwiennemu w przypadku migotania przedsionków w dawkach 20 mg raz na dobę nie ma przewagi nad warfaryną.

W przypadku obecności mechanicznych protez zastawek serca, a także zwężenia zastawki mitralnej, przejście z warfaryny na nowe leki przeciwzakrzepowe jest niewłaściwe.

Jak zmienić jeden antykoagulant na inny

Termin nowe antykoagulanty obejmuje Rivoraxoban, Apixaban, Dabigatran.

• Jeśli konieczna jest zmiana z warfaryny na jeden z nowych leków przeciwzakrzepowych, warfaryna zostaje anulowana, a okres jest utrzymywany, aż INR spadnie poniżej 2. Po osiągnięciu tej wartości przepisywany jest jeden z nowych antykoagulantów.
• Jeśli nowy antykoagulant musi zostać zastąpiony warfaryną, po prostu dodaje się go do nowego antykoagulantu, aż do uzyskania INR 2-3. INR należy monitorować przed kolejnym przyjęciem nowego antykoagulantu z powtórną kontrolą jeden dzień po ostatniej dawce nowego antykoagulantu.
• Jeśli przejście z pozajelitowych form antykoagulantów na nowe, to pierwsze są natychmiast anulowane, a nowy podawany jest następnego dnia..

Jak zrekompensować zły odbiór

Często pacjenci (zwłaszcza osoby starsze) popełniają błędy w schemacie dawkowania leku lub po prostu zapominają, czy w ogóle go zażyli. Aby nie wpaść w skrajne sytuacje krwawienia lub gwałtownego wzrostu ryzyka zakrzepicy, istnieją pewne zasady korygowania błędów w przyjmowaniu antykoagulantów nowej generacji.

• Jeśli pominięto pigułkę, w żadnym wypadku nie można przyjąć podwójnej dawki. Jeśli lek jest zwykle przyjmowany dwa razy dziennie (Pradaxa, Eliquis), pominiętą pigułkę można przyjąć w ciągu 6 godzin od pominiętego czasu. W przypadku Xarelto to samo można zrobić w ciągu 12 godzin. Jeżeli taka dawka jest niemożliwa, dawkę należy pominąć, a następną przyjąć zgodnie z planem..
• Jeżeli chory przypadkowo przyjął podwójną dawkę leku dwa razy dziennie (Pradaxa, Eliquis), wówczas należy pominąć kolejne przyjęcie leku zgodnie z planem. Jeśli została spożyta podwójna dawka leku Xarelto, nie musisz pomijać, zażyj lek jak zwykle.
• Jeśli pacjent nie pamięta, czy wziął pigułkę, to w przypadku Pradaxa i Eliquis dodatkowa dawka nie jest wymagana, następna dawka leku powinna nastąpić dopiero 12 godzin po poprzedniej. W przypadku Xarelto należy przyjąć pigułkę, następną po 24 godzinach.

Problem z krwawieniem

Podobnie jak w przypadku warfaryny, po zastosowaniu nowych leków przeciwzakrzepowych może wystąpić krwawienie o różnym nasileniu. Jeśli krwawienie jest niewielkie, antykoagulant będzie musiał zostać anulowany. Przy umiarkowanym nasileniu dodatkowo kapie erytrom, koncentrat płytek krwi lub świeżo mrożone osocze. Krwawienie zagrażające życiu wymaga zastosowania koncentratu kompleksu protrombiny lub leczenia chirurgicznego.

Nie ma specyficznego antidotum na warfarynę (ani Vikasol, ani Etamsilat nie są odpowiednie).

Do tej pory antidotum Idarucizumab zostało zarejestrowane i stosowane w leczeniu Dabigatranu w Europie. W Federacji Rosyjskiej jego rejestracja planowana jest na 2017 rok. Najczęściej lek stosuje się w sytuacjach nagłych (na przykład w przypadku krwawienia zagrażającego życiu lub ratunkowej pomocy chirurgicznej).

Przygotowanie przedoperacyjne

Wszystkie większe interwencje chirurgiczne wymagają przeniesienia pacjenta z warfaryny lub nowych antykoagulantów na heparyny drobnocząsteczkowe podawane pozajelitowo.

Można jednak przeprowadzić drobny zabieg chirurgiczny bez zmiany leczenia przeciwzakrzepowego. W szczególności w przypadku warfaryny lub nowych antykoagulantów pacjenci mogą być leczeni:

• dentystów (przy usuwaniu 1-3 zębów, zakładaniu implantu, chirurgii przyzębia, otwieraniu ropni jamy ustnej),
• okuliści (usuwanie zaćmy przy operacjach z jaskrą).
• Nie wymaga zmiany endoskopii antykoagulacyjnej i diagnostycznej.

Lista antykoagulantów, mechanizm działania leków, przeciwwskazania i skutki uboczne

Z artykułu dowiesz się o bezpośrednich i pośrednich antykoagulantach: rodzajach, mechanizmie działania, wskazaniach i przeciwwskazaniach do przyjmowania leków, skutkach ubocznych, konieczności monitorowania w celu zapobiegania powikłaniom.

Opis grupy, mechanizm działania

Antykoagulanty to grupa leków rozrzedzających krew, wpływających na układ krzepnięcia, zmieniających jej właściwości reologiczne, ułatwiających przepływ krwinek i osocza w krwiobiegu. Leki nie mają alternatywy, dlatego pomimo ryzyka niekontrolowanego krwawienia znajdują szerokie zastosowanie w praktyce medycznej..

Antykoagulanty w swoim działaniu przypominają środki przeciwpłytkowe, ale mają silniejsze działanie, dlatego nigdy nie są stosowane bez ścisłego nadzoru lekarza. Różnica między lekami z obu grup polega na miejscu zastosowania ich działania.

• zmniejszyć zlepianie się płytek krwi;
• zwiększyć przepuszczalność ściany naczynia;
• promować rozwój zabezpieczeń, omijając tworzący się skrzep krwi;
• działają przeciwskurczowo dzięki antagonizmowi adrenaliny;
• zrównoważyć metabolizm lipidów.

Leki przeciwpłytkowe - inaktywują receptory na powierzchni płytek krwi. W procesie tworzenia skrzepów krwi aktywowane są specjalne mediatory, których komórki wszystkich tkanek są wrzucane do krwioobiegu po uszkodzeniu. Płytki krwi reagują na to, wysyłając do nich substancje chemiczne sprzyjające koagulacji. Leki przeciwpłytkowe hamują ten proces.

Leki związane z antykoagulantami są przepisywane jako profilaktyka lub leczenie. Kwestie profilaktyki są najważniejsze dla osób, u których genetycznie ukształtowała się lub nabyła w trakcie życia skłonność do powstawania zakrzepów. Każde uszkodzenie naczyń wymaga zatrzymania krwawienia, aby uniknąć nieprawidłowej utraty krwi. Zwykle problem rozwiązuje miejscowa zakrzepica naczyniowa..

Ale jeśli w organizmie istnieją (powstają) warunki do rozwoju zakrzepicy obwodowej kończyn dolnych, sytuacja grozi oddzieleniem skrzepu krwi od ścian naczyń krwionośnych podczas normalnego chodzenia, nagłych ruchów. Aby zapobiec temu rozwojowi zdarzeń, przepisywane są antykoagulanty. W przeciwnym razie powstały skrzep krwi może dostać się do tętnic płucnych, powodując śmierć z powodu PE lub przewlekłego nadciśnienia płucnego, które wymaga stałej korekty..

Drugim wariantem zakrzepicy jest niedrożność żylna ze zmianami zastawkowymi, która prowadzi do zespołu pozakrzepowego. Do leczenia tej patologii potrzebne są również antykoagulanty. Nagły rozwój zdarzeń wymaga infuzji bezpośrednich antykoagulantów (heparyna, hirudyna).

Przewlekłe choroby sugerują powołanie leków przeciwzakrzepowych, które blokują tworzenie trombiny w wątrobie: Dikumaryna, Warfaryna, Pelentan, Fenilin, Sinkumar.

Wysoka lepkość krwi może powodować tworzenie się skrzepów w tętnicach wieńcowych na tle miażdżycy, powodować niedokrwienie mięśnia sercowego, martwicę kardiocytów i zawał serca. Dlatego wszystkim pacjentom z patologią sercowo-naczyniową przepisuje się pośrednie antykoagulanty jako profilaktykę przez całe życie. Sytuacje nagłe są rozwiązywane za pomocą leków działających bezpośrednio na OIT.

Antykoagulanty produkowane są w postaci tabletek, maści, roztworów do podawania dożylnego i domięśniowego.

Bezpośrednie antykoagulanty

Leki przeciwzakrzepowe z tej grupy są tworzone głównie w celu rozwiązania sytuacji awaryjnych. Pod wpływem bezpośrednich antykoagulantów proces patologiczny zostaje zatrzymany, skrzepy krwi ulegają lizie, po czym leki są metabolizowane i wydalane z organizmu. Efekt jest krótkotrwały, ale wystarczy też na wystąpienie obfitego krwawienia przy nieprawidłowej dawce leku. Samodzielne podawanie antykoagulantów jest jak śmierć.

Wskazania do przyjęcia

Bezpośrednie antykoagulanty są stosowane przy stałym monitorowaniu powikłań w leczeniu szeregu chorób z wysokim krzepliwością krwi:

• ostra zakrzepica żylna: hemoroidy, żylaki, zapalenie żył, powikłania pooperacyjne (przeszczep zastawki, przedłużona pozycja leżąca), niedrożność żyły głównej dolnej, poporodowa choroba zakrzepowo-zatorowa;
• ostra zakrzepica tętnicza: napad dusznicy bolesnej, ostry zawał mięśnia sercowego (ostry zawał mięśnia sercowego), udar niedokrwienny (ostry udar naczyniowo-mózgowy), PE, ostra niewydolność serca, skrzeplina ciemieniowa w okolicy serca;
• ostre urazy tętnic kończyn dolnych na tle miażdżycy, zapalenia, pęknięcia tętniaka;
• zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego w tle: posocznica, wstrząs, uraz;
• patologie autoimmunologiczne: toczeń rumieniowaty, reumatoidalne zapalenie stawów, twardzina skóry, zapalenie skórno-mięśniowe, młodzieńcze zapalenie stawów;
• wszelkie zaburzenia mikrokrążenia.

Lista bezpośrednich antykoagulantów

Do tej grupy leków należą klasyczne heparyny o różnym stopniu masy cząsteczkowej: małej i średniej, a także szereg innych leków o podobnym mechanizmie działania. Wszystkie z nich można podzielić na dwie duże grupy: do stosowania miejscowego i do wstrzykiwań..

Lokalne heparyny

Jedną z najpopularniejszych baz klasycznych zewnętrznych antykoagulantów jest heparyna. Substancja wchodzi w interakcje z białkami osocza, śródbłonkiem naczyniowym, makrofagami. Leki na bazie heparyny nie gwarantują w pełni ochrony przed zakrzepicą: jeśli skrzeplina już się pojawiła i znajduje się na blaszce miażdżycowej, to heparyna nie może na nią działać.

Służy do lokalnego rozwiązywania problemów z zakrzepicą:

• Maść heparynowa - heparyna w składzie łagodzi stany zapalne, kleistość tkanek, rozpuszcza stare skrzepy krwi, zapobiega tworzeniu się nowych, inne składniki rozszerzają naczynia krwionośne, co poprawia wchłanianie maści, łagodzi ból (35 rubli);
• Venolife - wyrównuje mikrokrążenie krwi, wykazuje działanie angioprotekcyjne, flebotonizujące (400 rubli);
• Żel Lioton - zmniejsza aktywność trombiny, agregację płytek krwi, zwiększa przepływ krwi przez nerki, ma działanie hipolipidemiczne (322 rubli);
• Venitan - antykoagulant o właściwościach chroniących żyły (250 rubli);
• Lavenum to bezpośrednio działający lek przeciwzakrzepowy do użytku zewnętrznego, zaliczany do grupy heparyn średniocząsteczkowych, ma działanie przeciwzakrzepowe, przeciwwysiękowe, umiarkowanie przeciwzapalne (180 rubli);
• Trombless - działa przeciwzapalnie, przeciwproliferacyjnie, obkurczająco i przeciwbólowo (250 rubli);
• Heparyna-Akrikhin - wykazuje działanie przeciwobrzękowe, umiarkowane działanie przeciwzapalne, przy zastosowaniu zewnętrznym zapobiega tworzeniu się skrzepów krwi (215 rubli);
• Hepatrombina - oprócz właściwości wchłaniania zakrzepów lek ma działanie regenerujące (120 rubli);
• Hepatrombin G - obecność suplementu hormonalnego (prednizon) potęguje działanie przeciwzapalne (165 rubli);
• Heparoid Zentiva jest przedstawicielem antykoagulantów o wyraźnym miejscowym działaniu przeciwbólowym (175 rubli);
• Troxevasin - połączenie venotonic, phleboprotective i antykoagulant (170 rubli)
• Troxerutin Vramed - flawonoid o działaniu witaminy P, angioprotector (38 rubli).

Heparyny dożylne i podskórne

Mechanizm działania leków polega na połączeniu hamowania czynników krzepnięcia w osoczu krwi i tkankach. Z jednej strony antykoagulanty blokują trombinę, która hamuje tworzenie się fibryny. Z drugiej strony zmniejszają aktywność czynników krzepnięcia osocza krwi i kalikreiny.

Heparyny niszczą fibrynę i hamują adhezję płytek krwi. Wstrzykiwane są dożylnie lub podskórnie, nie są wymienne (nie można zmieniać leków w trakcie kursu). Rozróżnij heparyny o niskiej i średniej masie cząsteczkowej.

Leki o niskiej masie cząsteczkowej mają niewielki wpływ na trombinę, hamując czynnik Xa układu krzepnięcia krwi, co poprawia ich tolerancję. Leki mają wysoką biodostępność, działanie przeciwzakrzepowe i całkowicie zatrzymują wszystkie czynniki patologicznego krzepnięcia krwi. Bezpośrednie antykoagulanty o niskiej masie cząsteczkowej mają własną listę najskuteczniejszych leków:

• Fraxiparin (wapń nadroparyny) - 380 rubli / strzykawkę;
• Gemapaksan (sól sodowa enoksaparyny) - 1000 rubli / 6 sztuk;
• Kleksan, Anfibra, Enixum (sól sodowa enoksaparyny) - 350 rubli / strzykawkę;
• Fragmin (dalteparyna sodowa) - 1300 rubli / 10 sztuk po 2500 IU lub 1800/10 sztuk po 5000 IU;
• Klewaryna (sól sodowa Reviparyny) - 198 rubli / strzykawkę;
• Troparyna (sól sodowa heparyny) - 237 rubli / strzykawkę;
• Wessel Douai F - 2834 rubli.

Heparyny o średniej masie cząsteczkowej obejmują: Heparynę, Heparynę Fereinę (Cyberninę) - 500 rubli za 5 ampułek. Mechanizm działania jest podobny do klasycznych heparyn drobnocząsteczkowych.

W przypadku zakrzepicy (choroba zakrzepowo-zatorowa) lepiej jest stosować Clevarin, Troparin. Powikłania trombolityczne (AMI, PE, niestabilna dławica piersiowa, zakrzepica żył głębokich) leczy się za pomocą Fraxiparin, Fragmin, Clexan. W celu zapobiegania zakrzepicy podczas hemodializy stosuje się Fraxiparine, Fragmin.

Inhibitory trombiny - hirudyny

Preparaty hirudyny, przedstawiciele bezpośrednich antykoagulantów, mają działanie podobne do heparyny dzięki włączeniu białka ze śliny pijawki lekarskiej, które blokuje trombinę, całkowicie ją eliminując, hamuje tworzenie się fibryny.

Hirudyny są preferowane u pacjentów z chorobami serca ze względu na ich przedłużone działanie. Wytwarzane są we wstrzyknięciach iw tabletkach, ale doustne leki przeciwzakrzepowe z tej podgrupy są lekami zupełnie nowymi, dlatego niewiele zostało przebadanych, nie ma wyników obserwacji długoterminowych. Konieczne jest przyjmowanie leków przeciwzakrzepowych z hirudyną tylko na zalecenie lekarza i pod ścisłym nadzorem laboratorium..

Lista antykoagulantów na bazie hirudyny stale się rozszerza, ale podstawą jest kilka leków:

• Piyavit - 1090 rubli;
• Fondaparinux (Arikstra) - 1200 rubli;
• Argatroban (Argatra, Novastan) - 30027 rubli;
• Rivaroxaban - 1000 rubli;
• Lepirudyna (Refludan, Bivalirudyna, Angiox) - 118402 rubli;
• Melagatran (Exanta, Ksimelagatran) - 464 rubli;
• Dabigatran (Pradaksa, Etexilat) - 1667 rubli;

Nowy antykoagulant, Ximelagatran, zachęcił lekarzy do zapobiegania udarom, ale okazał się toksyczny dla wątroby przy długotrwałym stosowaniu. Warfaryna (pośredni antykoagulant) jest nadal faworytem w tej dziedzinie.

Kolejny bezpośredni antykoagulant - hydrocytart sodu służy wyłącznie do konserwacji krwi i jej składników.

Przeciwwskazania

Przed zażyciem antykoagulantów wymagane jest pełne badanie kliniczne i laboratoryjne, konsultacja lekarska wraz ze szczegółową analizą instrukcji dołączonych do leków. Bezpośrednie antykoagulanty mają ogólne przeciwwskazania:

• jakiekolwiek krwawienie;
• oznaki tętniaka;
• YABZH, procesy erozyjne w jelicie;
• nadciśnienie wrotne;
• trombocytopenia;
• choroby krwi;
• złośliwe nowotwory;
• Przewlekłą niewydolność nerek;
• wysokie ciśnienie krwi;
• alkoholizm;
• wszelkie problemy związane z układem krzepnięcia krwi;
• udar krwotoczny;
• indywidualna nietolerancja narkotyków;
• niedawno przeniesione interwencje chirurgiczne;
• ciąża.

Skutki uboczne

Istnieje kilka skutków ubocznych bezpośrednich antykoagulantów, ale najczęstsze są:

• krwotok wewnętrzny;
• krwiaki;
• niestrawność;
• migrena;
• bladość skóry;
• silne zawroty głowy z bólami głowy;
• wysypki alergiczne;
• zanieczyszczenia krwi w moczu, kale, wymiocinach;
• przedłużające się krwawienia z nosa;
• podcięcie dziąseł;
• zmiana miesiączki u kobiet (czas trwania, obfitość).

Pośrednie antykoagulanty

Leki z tej grupy obejmują leki, których mechanizm działania jest związany z antagonizmem witaminy K. Pośrednie antykoagulanty zmniejszają syntezę białek C i S, które biorą udział w układzie krzepnięcia krwi lub hamują tworzenie protrombiny i czynników krzepnięcia krwi w wątrobie. Istnieją trzy główne typy pośrednich antykoagulantów: monokumaryny, dikumaryny, indandions (obecnie nie są stosowane w medycynie ze względu na wysoką toksyczność i wiele skutków ubocznych).

Celem przepisywania leków pośrednich jest długotrwałe leczenie chorób lub zapobieganie możliwej zakrzepicy i zatorom, dlatego takie leki są produkowane głównie w tabletkach lub kapsułkach. W takim przypadku pośrednie antykoagulanty są wygodne do użytku domowego..

Wskazania do powołania

Pośrednie antykoagulanty są zalecane w następujących przypadkach:

• CHF;
• w okresie rehabilitacji po zabiegach chirurgicznych na naczyniach i sercu;
• jako podstawa leczenia nawracającego zawału mięśnia sercowego;
• PE - zatorowość płucna;
• migotanie przedsionków;
• tętniak lewej komory;
• zakrzepowe zapalenie żył;
• zacieranie zapalenia wsierdzia, zapalenie zakrzepowo-naczyniowe.

Lista leków pośrednich

Ta grupa leków jest ukierunkowana głównie na długotrwałą terapię procesu patologicznego związanego z zaburzeniami krzepnięcia..

Wzmocnienie działania antykoagulantu - aspiryna i inne NLPZ, heparyna, dipirydamol, symwastatyna oraz osłabienie - cholestyramina, witamina K, środki przeczyszczające, paracetamol.

Lista pośrednich antykoagulantów:

• Syncumar (Acenocoumarol) - tabletki o skumulowanym działaniu, doskonale wchłaniane, szczyt działania - w ciągu jednego dnia po anulowaniu protrombiny wraca do normy w ciągu 2-4 dni (460 rubli);
• Neodikumaryna (Pelentan, Thrombarin, Dicumaril) jest lekiem w postaci tabletek ratunkowych, działanie pojawia się 2-3 godziny po podaniu, ale osiąga maksimum w okresie 12-30 godzin i utrzymuje się jeszcze przez dwa dni po odstawieniu leku, stosuje się samodzielnie lub jako uzupełnienie terapii heparyną (480 rubli);
• Fenindion (Finilin) ​​- skumulowane tabletki o maksymalnym działaniu w ciągu jednego dnia (72 ruble);
• Pelentan - blokuje witaminę K-reduktazę i zaburza wątrobową biosyntezę czynników krzepnięcia krwi (823 rubli).

Przeciwwskazania

Pośrednie antykoagulanty, podobnie jak inne leki, mają ograniczenia dotyczące ich recepty:

• skaza z zespołem krwotocznym;
• udar krwotoczny;
• hemofilia;
• wysoka przepuszczalność ściany naczyniowej, w tym o charakterze dziedzicznym;
• wzrost guza;
• erozyjne i wrzodziejące procesy patologiczne w układzie pokarmowym;
• ciężka niewydolność wątroby i nerek;
• zapalenie osierdzia o dowolnej genezie;
• zawał serca na tle kryzysu nadciśnieniowego;
• miesięczny;
• wiek powyżej 80 lat;
• ciąża z groźbą poronienia;
• laktacja;
• historia krwawienia z macicy;
• duże włókniaki.

Skutki uboczne

Pośrednie antykoagulanty mogą mieć skutki uboczne:

• krwawienie z dowolnej lokalizacji, aż do komór mózgu;
• marskość;
• anafilaksja;
• martwica kończyn na tle zakrzepicy (skumulowany efekt wymaga zastosowania bezpośrednich antykoagulantów);
• zespół purpurowego palca (odkładanie się cholesterolu w żyłach);
• działanie teratogenne;
• poronienia na każdym etapie ciąży.

Monitorowanie przyjmowania antykoagulantów

W przypadku wyznaczenia pośrednich antykoagulantów konieczne jest stałe monitorowanie parametrów krzepnięcia krwi poprzez system INR (międzynarodowy współczynnik znormalizowany). To kontrola i gwarancja jakości terapii. Taka obserwacja umożliwia terminowe dostosowanie dawki lub odstawienie leku, a także pomaga ocenić ryzyko powikłań. INR jest pochodną czasu protrombinowego, podczas którego następuje koagulacja płynu biologicznego.

W rzeczywistości INR jest korelacją czasu protrombinowego danego pacjenta ze standardową szybkością krzepnięcia krwi. Wskaźnik INR waha się od 0,85 do 1,25 jednostki. Leczenie koagulantami pośrednimi (głównie warfaryną) polega na uzyskaniu stabilnego poziomu 2-3 jednostek.

• pierwszy raz - przed rozpoczęciem terapii;
• drugi - drugiego lub piątego dnia;
• trzeci (finał) - 10 dnia.

Dalsze monitorowanie przeprowadza się raz w miesiącu (w razie potrzeby: raz na dwa tygodnie). Jeśli dawka pośredniego antykoagulantu jest mała (mniej niż 2), dodaję tabletkę tygodniowo aż do osiągnięcia normalnego poziomu. Przy wysokim INR (więcej niż 3) dawka jest również zmniejszana w ten sam sposób. Jeśli INR jest powyżej 6, pośredni koagulant jest anulowany. Monitorowanie jest obowiązkowe, ponieważ istnieje wysokie ryzyko samoistnego, niekontrolowanego krwawienia ze skutkiem śmiertelnym.